Drie vragen aan Glenn
Ik begin maar eenvoudig: mijn naam is Glenn en ik ben 32 jaar en werk bij de klantenservice van een energieleverancier. Sinds december 2016 mag ik me de gelukkige verloofde van Taschaa noemen. Als partner van iemand met een psychosegevoeligheid is het soms net zo moeilijk als voor degene die er last van heeft. Vooral omdat je er dagelijks mee geconfronteerd wordt. Natuurlijk is elke dag anders en echt niet alleen kommer en kwel. Maar leg dat maar eens uit aan iemand die er nog nooit mee in aanraking is geweest. Het is niet zichtbaar zoals een gebroken been of een griepje, wat je met medicatie en rust kan verhelpen. Regelmatig krijg ik vragen over mijn situatie en hoe ik ermee omga. Daarom neem ik jullie graag mee in mijn verhaal. En wat is er duidelijker dan antwoord te geven op de 3 veelgestelde vragen.
1. Hoe is het om een zieke partner te hebben?
Een vraag die ik vaak krijg en die ik vanaf het begin al heel snel heb beantwoord met “Ik heb geen zieke partner, maar een partner die ‘ziek’ is”. En ja, wanneer ik het woord ‘ziek’ zeg doe ik ook dat leuke vingergebaar om aan te geven dat het niet letterlijk is. Dus stel je maar zo’n beeld voor.
Maar alle gekheid op een stokje: de omschrijving ‘zieke partner’ suggereert dat wat Taschaa heeft, haar ook als individu omschrijft. Onzin! Taschaa is net zoals jij en ik, iemand met een eigen persoonlijkheid, visies, dromen en doelen. Ik ben verliefd geworden op deze vrouw om wie ze is en dat zij nu toevallig een psychosegevoeligheid heeft is iets wat ik vanaf dag 1 heb geaccepteerd.
2. Hoe ga je om met psychosegevoeligheid?
Mijn manier zal echt niet voor iedereen werken, maar bij ons zorgen mijn nuchterheid en rationaliteit voor balans wanneer Taschaa bijvoorbeeld erg emotioneel reageert en de rode draad kwijtraakt. Maar ook door liedjes te zingen of te dansen (vraag me niet hoe, ik zet mezelf af en toe flink voor schut), kan ik ervoor zorgen dat Taschaa’s gemoedstoestand omschakelt naar iets positiefs. Lachen is soms het beste medicijn, toch?
Omdat het onderwerp al zwaar genoeg is en we allebei vinden dat blijven praten enorm belangrijk is – ook in het algemeen - gaan we na korte tijd samen even zitten om het er over te hebben. En meestal verandert het ‘zware gesprek’ uiteindelijk in grappen en grollen. Begrijp me niet verkeerd want ik wil het zeker niet bagatelliseren, maar dit is onze manier om het luchtig te houden zodat we niet in een neerwaartse spiraal terechtkomen.
3. Beschouw jij de Taschaa’s psychosegevoeligheid als een last?
Iets als ‘een last’ omschrijven is eigenlijk zeggen dat je het niet aan kan. Makkelijk is het natuurlijk niet maar ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik het niet aankan. Ik heb met Taschaa hoge pieken en diepe dalen meegemaakt. Juist door hoe wij met de situatie omgaan maakt ons als stel sterker. Je moet wel in je achterhoofd houden dat je naast het leven met je partner ook je eigen leven hebt, zelfs als je partner een bepaalde aandoening of ziektebeeld heeft. Ik neem geregeld mijn rust door computerspellen te spelen en af te spreken met vrienden. Taschaa doet precies hetzelfde en doordat we dit accepteren en elkaar gunnen, maakt dat onze relatie des te beter.
Ik kan natuurlijk op nog veel meer vragen antwoord geven, maar dat bewaar ik graag voor een volgende blog.
---
Taschaa & Glenn kennen elkaar vanaf hun jeugd en hebben sinds 2006 een relatie. Ze kwamen erachter dat Taschaa psychosegevoelig is. 7 dagen per week, 24 uur per dag hoort, ziet en ruikt Taschaa dingen die een ander niet ervaart. In 2015 kwam Taschaa bij ons in behandeling op de poli psychose. Ze volgde onder meer het Zorgprogramma Stemmen horen. Taschaa en Glenn wonen inmiddels samen. De zorg voor Taschaa vraagt ook veel van Glenn. Hoe is het om te leven met psychosegevoeligheid, de moeilijke tijden, de chaos, de rust na een psychose en het op adem komen, de grapjes over wat is gebeurd? Taschaa en Glenn delen het in deze blog.