Mijn tumor is boos, heel erg boos! En ik ben verdrietig, heel erg verdrietig! Ik snap niet waarom het ding zijn emoties zo moet botvieren in mijn hersenpan. Waarvoor die onvrede? Wat is er gebeurd dat hij zich zo laat gaan? Heb ik schuld aan zijn woede, heb ik hem getergd, uitgedaagd tot groots verzet? 

Als je er maar een beetje bijhangt, zo in dat ziekenhuis, dan kunnen gedachten verkruimelen en versnipperen. Pakt de wind het voorzichtig op, dwarrelt wat rond, tot het uit het zicht verdwijnt; er is geen samenhang meer te vinden. Losse eindjes die je weer aan elkaar moet knopen, een heel gehannes.

Eigenlijk durf ik af en toe het leven niet meer zo goed vast te pakken, bang dat ik het uit mijn vingers laat glippen. Ik probeer wel het dal uit te krabbelen, maar heb geen grip en glij iedere keer weer weg, het touw schuurt door mijn handen. Ik zie de bergtop wel, beplakt met sneeuw, de zon op zijn gezicht en zal echt wel boven komen, maar de steilte van zijn flanken is enorm en vergt flink wat klauterwerk.

De medische molen begint nu echt te draaien. Afspraken met oncologen, neurologen, radiologen, internisten en ander wit gejast volk, laten de wieken vrolijk draaien. De keukenkast ligt volgestapeld met medicijnen. Allereerst de chemo, daarnaast pillen tegen misselijkheid, als dat niet afdoende is andere tabletten om het overgeven een halt toe te roepen. Voedingssupplementen, pillen voor als het eten er van boven wel uit wil en van onderen niet. Verder iets met magnesium en pijnstillers. Er komt volgende week ook nog een dosis vochtafdrijvers langs om de druk in het hoofd niet te laten toenemen. Kortom, aan normaal eten kom ik niet meer toe, knabbelen aan pillen wordt mijn core business. 

Ik lig op de behandeltafel en een warm, zacht kunststof lap bedekt mijn gezicht. Ik krijg een masker aangemeten, gelijk aan die van Hannibal Lecter in de film Silence of the lams, je weet wel de psychopaat die het kannibalisme niet kon nalaten. Het masker is bedoeld om exact te kunnen lokaliseren waar te bestralen. Zes weken, alle werkdagen, mag ik naar het UMC om het restant tumor niet weer te laten groeien als een malle. Tegelijkertijd zal er een bombardement aan chemo worden losgelaten, alle luiken gaan los. Dat zal het kreng leren, is de intentie! Na de zes weken zal er een MRI-scan gemaakt worden om te zien of de inspanningen om het stukje tumor in bedwang te houden zich uitbetaalt.

Niets doen vraagt het uiterste van mij, dus trek ik de veters van mijn loopschoenen weer stevig aan, rek mijn spieren en trek de bossen in voor een duurloop; alsof er niks gebeurd is. Het enorme litteken op mijn hoofd vervaagt al. Ik voel me blij, de benen willen nog prima, moedigen me zelfs aan en de bomen knikken mij enthousiast toe. De eikenprocessierups maakt zich uit de voeten, zoveel blijheid trekt hij niet.

Het blij zijn kan snel van vorm veranderen. Tranen kabbelen in stroompjes over mijn wangen en laten strepen zout achter. Ik zie de toekomst dan vervagen in een dikke mist en raak de weg kwijt. Op de tast probeer ik op dat moment weer iets van perspectief te vinden. Gelukkig biedt mijn thuisfront altijd houvast! Maar die moet ik uiteindelijk vooral in mijzelf vinden.

Meer blogs van Jeroen Kingmans

Jeroen: "Neuro-oncoloog Tatjana Seute stelde mij onlangs de vraag of ik een aantal blogs wilde voorlezen die ik online heb staan om mijn ziekte een plek te geven en voor anderen een steun kunnen zijn, of inzicht kunnen bieden, althans die intentie is er. Ik zei ‘ja’ tegen haar verzoek omdat artsen, in mijn optiek, niet altijd de vaardigheden onder de knie hebben die nou juist nodig zijn om een patiënt nóg beter te kunnen helpen.

De blogs die ik schreef en schrijf (ze zijn te lezen op Wordpress), zijn voor mij een houvast. Misschien heb je er wat aan. Als het je aan het denken zet is het voor mij elke pennenstreek waard geweest!"