Bijzonder: drie telgen uit dezelfde familie die geneeskunde studeerden in ons ziekenhuis en die er na hun bul ook succesvol promotieonderzoek verrichtten. Cecile van Laarhoven hoorde op donderdag 7 juni als laatste “Hora est!” klinken. “Wij hebben thuis het zorgen voor anderen met de paplepel ingegoten gekregen.”
Toeval speelt soms een grote rol. Als haar promotor – hoogleraar Henk Coert – in het vorige decennium niet de overstap had gemaakt van het Erasmus MC naar het UMC Utrecht, zou Cecile van Laarhoven ook in Rotterdam zijn gebleven en niet haar promotieonderzoek hebben afgerond in ons ziekenhuis. Dan was het gebleven bij twéé zussen Van Laarhoven die promoveerden in Utrecht. Ook indrukwekkend, maar de familietraditie werd dus nóg opmerkelijker.
Gepersonaliseerde behandeling
Ze zegt: “Uiteindelijk heb ik hier mijn onderzoek afgerond. De belangrijkste conclusie in mijn proefschrift is dat mensen met artrose van de carpometacarpale duimbasis meer gebaat zijn bij een gepersonaliseerde chirurgische behandeling dan een standaardbehandeling.”
Boerderij
Cecile (38) is de tweede van vier zussen. Haar levensloop en die van Jacqueline (36) en Constance (30) vertonen veel gelijkenissen. De voedingsbodem daarvoor is grotendeels de omgeving waarin zij opgroeiden. “We woonden met onze ouders en aanvankelijk ook onze grootouders op een boerderij in Loon op Zand. Onze oma en opa hadden er vroeger geboerd. Nog altijd waren er veel dieren: paarden en kippen bijvoorbeeld. We waren dus voortdurend aan het zorgen. Daar komt bij dat onze oudste zus een verstandelijke beperking heeft en dat we, wanneer nodig, ons alle drie verantwoordelijk voelden om voor haar te zorgen.”
Advies moeder
Bovendien hadden vader en moeder een medische achtergrond. “Onze vader is opgeleid tot huisarts. Hij begon pas op zijn 28e aan de geneeskundestudie.” Lachend: “Het enige examen dat hij niet heeft gehaald tijdens die opleiding, vond plaats op de dag na mijn geboorte.” Verhalen van hun moeder zetten Cecile, Jacqueline en Constance aan tot een vertrek naar Utrecht. “Zij was zelfstandig apotheker en heeft de opleiding farmacie gevolgd in Utrecht. Mijn moeder vertelde vaak hoe leuk ze het had gehad in die stad, dus wij kozen er ook voor.”
Chirurgie
Niet alleen zouden de drie zussen geneeskunde studeren in de Domstad. Ze trokken er ook in dezelfde woning, aan de Schroeder van der Kolkstraat, en werden lid van dezelfde studentenvereniging: U.V.S.V. “Verder hebben we na de geneeskundestudie allemaal voor chirurgie gekozen. Jacqueline is fellow gastro-enterologische en oncologische chirurgie in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Constance is anios (arts niet in opleiding tot specialist) plastische chirurgie in Medisch Spectrum Twente. En ik heb ook de richting van de plastische chirurgie bewandeld: ik ben specialist op dat vlak in het Erasmus MC en Franciscus Gasthuis & Vlietland in Rotterdam.”
In beweging
Tekenend voor de zussen, dat bewijst de keuze voor chirurgie ook, is dat zij doeners zijn. “We houden van beweging, ook in onze vrije tijd. Zo fietst Constance veel en lang; ze heeft onlangs bijvoorbeeld meegedaan aan Tour for Life. Jacqueline onderhoudt samen met mijn vader een boomkwekerij. En ik heb, naast het wielrennen, het paardrijden weer opgepakt, een hobby die ooit is begonnen op de boerderij. We houden elkaar dagelijks op de hoogte van onze bezigheden: telefonisch, via de mail of WhatsApp.”
Trots en opluchting
Cecile is de oudste van de drie gepromoveerde zussen. Toch verdedigde zij als laatste haar proefschrift. Waarom? “Jacqueline heeft zich een jaar volledig op haar promotieonderzoek gericht en Constance deed dat maar liefst drie jaar, waardoor ze razendsnel promoveerden. Ik heb het onderzoek altijd gedaan naast mijn werk en gezin. Soms heb ik getwijfeld of ik het zou afronden, ook al omdat ik op een gegeven moment een mooie baan had als lid van een medische staf. Daarbij slokten mijn klinische baan als specialist en mijn gezin eigenlijk al mijn tijd op. Dikwijls hebben Jacqueline en Constance me gestimuleerd om door te zetten, waarvoor ik ze dankbaar ben. Toen ik mijn onderzoek succesvol had verdedigd, bekroop me een gevoel van trots en opluchting in de ruimte vol familieleden.”
Tips
Het voordeel van eerder gepromoveerde zussen was dat zij tips konden geven. Cecile: “Statistiek is niet mijn sterkste kant, terwijl Constance daar juist goed in is. Zij heeft mijn kennis op dat vlak bijgespijkerd. En Jacqueline gaf onder meer advies over hoe je een stuk tekst opbouwt en het overzicht houdt over de verzamelde informatie.”
Leergierig en nieuwsgierig
Wat is de drijfveer van de zussen? Waarom besloten ze na hun geneeskundestudie ook de pittige uitdaging van een promotietraject aan te gaan? Cecile: “Constance bracht dat onlangs treffend onder woorden: we zijn leergierig en nieuwsgierig en houden van een uitdaging. Daarbij is zorg ons met de paplepel ingegoten, vanwege de verstandelijke beperking van onze oudste zus. De zorgen voor en ook om onze zus,zijn altijd een rode draad door ons leven geweest.”
